Burcu Kapu

Okan Buruk, Hatay mağlubiyetinin ardından vakit kaybetmeden çıkardığı dersle, Alanya karşısına rotasyonlu bir kadroyla çıktı. Şampiyonlar Ligi ve ligi birlikte sürdürdüğü sürece izleyeceğimiz kadro çeşitliliğinin başlangıcını da bu maçla yapmış oldu.
Galatasaray iç sahada maçlara kendi yarı sahasında bir tek Muslera’nın kaldığı bir oyunla başlıyor. Ardından baskı kurduğu 15-20 dakikalık periyotta golü çıkaramazsa yavaş yavaş hem fizik hem moral olarak düşüyor. Rakip takımlar ise ilk yarıyı gol yemeden bitirmek için kapanıyor ve süreyi geçirmeye çalışıyor. Bu sezon ilk defa bir lig maçında o yoğun baskıyı hiç düşürmeden ilk yarının tamamına yaydı sarı kırmızılılar. Alanya’nın hücum geçişi yapmasına fırsat vermeden 45 dakika boyunca topu rakip yarı sahada tutarak oynadılar. Bunun karşılığını da iki golle aldılar. İlk yarının yıldızı Mertens’di. Bu sezon sonu futbolu bırakmayı planlayan Belçikalı yıldız bütün kariyerini özetleyecek nitelikte bir gol attı. Belki topla çok yaratıcı bir oyuncu

Milli maç arasına gitmeden önce ligin üst bölgesindeki sıralamaları değiştirecek maçta, Fenerbahçe liderlik koltuğunun, Adana Demirspor ise üçüncülük koltuğunun peşindeydi. Bu sonuçla ikisi de istediğini aldı.
Kluivert güçlü rakibine rağmen “Benim evim, benim kurallarım” deyip takımın çoğunu ofansif karakterli oyunculardan kurgulayıp sahaya çıktı. Bunun bedeli olarak da rakibine ilk yarı 13 şut imkanı verdi. Elinde Trabzonspor maçı gibi bir referans varken, bu hücum gücü yüksek oyuncular neden ilk yarı geriden topla çıkmaya çalıştı anlamak mümkün değil. Kaleci Ertaç’ın ortaya koyduğu performans olmasa ilk yarı Fenerbahçe soyunma odasına önde giderdi. Ama sarı-lacivertliler için de şartlar uygun değildi. Hem kötü zemin, hem çıkarken yapılan top kayıpları hem de etkisiz kalan bazı oyuncular sebebiyle Fenerbahçe denedi ama golü bulamadı. Peki kim o etkisiz oyuncular?
Öncelikle Zajc. Bu sezon takımda biri eleştirilecekse mutlaka ilk sırada Zajc oluyor. Kafası

Galatasaray’ın, Bayern karşısında iç sahada oynadığı tadı damakta kalan futboldan sonra, deplasmanda da benzer bir oyunla mı oynar sorusu günlerdir aklımızdaydı. Okan Buruk bir şeyler yapacaktı besbelli, ama neydi? Adamlar evinde Şampiyonlar Ligi maçlarında en son on yıl önce maç kaybetmiş, kapanıp beraberliğe dua edelim mi diyecekti? Yoksa kaybetmek kolay, kazanmak olay deyip, ilk maçın devam filmini mi çekecekti?
Maçın ilk yarısı bittiğinde Galatasaray’ın devam filmi çektiğini anladık. Muslera ve Davinson’un ön plana çıktığı takımda, yine iyiler ve kötüler diye tahtaya adını yazdıranlar oldu. Boey ant içmiş, Premier Lig’e gidecek. Abdülkerim illa İtalya’da üst sıra bir kulüpte kendine yer bulur.
Kerem karar vermekte zaman zaman geç kalıyor ve çok top kaybı yapıyor. Bu top kayıplarını merkez yerine 3. bölgede yapsa belki bu kadar can sıkmayacak. Ama bunun en büyük sebebinin kanatta oynamıyor oluşu olduğunu da unutmayalım. Neden? Çünkü Zaha’ya yer açmak zorunda Okan Hoca. Ama maalesef ne bu

Maça çıkmayı unutan ve devre arası bittikten sonra farkına varıp sahaya ikinci yarı çıkan kırmızı-beyazlılar karşısında Beşiktaş, ilk yarısını önde kapattığı maçtan mağlup ayrıldı. Şu cümleyi anlam düşüklüğü olmadan kurmak kadar, okumak da karmaşık olacaktır. Tıpkı siyah-beyazlıların içinde bulunduğu karmaşa gibi.
Konuya ilk yarıdan başlayalım. Topun orta sahalarda dolaştığı, ilk şutun 33. dakikada atıldığı, enerjisi düşük bir ilk yarı. Bir tarafta rakip ceza sahasına sadece bir kez girmiş, hiç isabetli şutu olmayan Antalya, diğer tarafta topla daha çok oynuyormuş gibi gözüken ama topa hız katamayan, pozisyon üretemeyen, hareketsiz bir Beşiktaş. “Eyvah böyle bir maçtan nasıl bir maç yazısı çıkar” diye düşünürken, iki Beşiktaş orta sahası birden ceza sahasına girip Cenk’e pozisyon hazırladı ve siyah-beyazlılar soyunma odasına önde gitti.
Beşiktaş için olaylar da devre arasında başladı. Dönüşte yerini Rosier’e bırakan Bailly’e ne olduğunu kimse bilmiyordu. Tıpkı Aboubakar’a ne

Yılın en güzel pazarında bu köşede sizinle futbol konuşmadan önce iyi bayramlar dileyerek başlamak istiyorum. Cumhuriyetimizin, Atatürk’ün ve emanetlerinin sadece bugün değil her gün bilincinde olduğumuz, özümsediğimiz yepyeni bir yüzyıl olması temennim. Ülkenin büyük kısmında balkonların bayraklarla süslendiği bu güzel günde, tribünlerde de benzer coşkuyu görmek ise dileğimiz, mutluluğumuz.
Dün oynanan Rizespor Galatasaray maçı sarı kırmızılıların fikstürdeki en riskli maçıydı. İyi oynadığı ama enerjisinin büyük kısmını sahada yitirdiği bir Bayern maçının dönüşünde yaşanabilecek düşüşlerin riskiydi bu maç. Karşılaşmanın büyük kısmında da sarı kırmızılılar taraftarına bu sıkıntıyı hissettirdi.
Bazı oyuncular var Galatasaray’da. Mesela Torreira, Kerem, Icardi, ve savunma hattı. Her maç iyiler, hep büyük eforla oynuyorlar. Ama bir de başka oyuncular var, hep bir eksik, hep bir dağınık, takıma yardımları düşük. Bir yanda iki maçtır iğneyle oynayan Icardi fedakarlığı

İki namağlup takımın karşılaşmasında, seriyi kimin kaybedeceğini tahmin etmenin zor olmadığı bir karşılaşma izledik dün akşam. Bu sene her maçı deplasman olan Hatayspor, ligin liderine karşı ayrı bir plan yapıp, alışık olmadığı şekilde üçlü/beşli savunma ile sahaya çıktı. Bunun bedelinin ne olacağı ise ilk yarıda belli oldu. Çok fazla pozisyon hatası, çok pas kaybı ve kalesinde gördüğü üç gol... Fenerbahçe karşısında maça çıkarken herkesin aklında şu olmalı, fazla risk almamak, kontrolü kaybetmemek, bildiğinden şaşmamak gerek. Yoksa bu Fenerbahçe affetmez.
Son dört maçında ilk on dakika içinde golü bulan sarı-lacivertliler, sadece kazanmıyor başka bir şey izletiyor. İşte o başka bir şey nedir, gelin onu konuşalım.
Mesela bu takım ligin en az gol yiyen takımı. Kazanma alışkanlığını savunma güvenliğiyle pekiştirmek liderlik oyunudur. Fenerbahçe ilk yarı rakibine kaleyi göstermeyip Hataylı futbolcuları sıfır şut çekerek soyunma odasına gitmek zorunda bıraktı. Yani kazanırken savunmak, fişi erken çekmek, oyun

Çocukluğumdan beri yazının her türlüsünü yazmayı çok sevdim. Biraz sevdiğimden biraz şansım yaver gittiğinden yazmayı işim haline getirebildim. Bu sayfalarda sporla ilgili yazmayı çok seviyorum. Ama branşın ne olduğundan bağımsız, galip geldiğimiz bir milli müsabakanın ardından yazmak yazıların en keyiflisi.
Hepimizin dolabın arkalarında kalmış milli formalarımızı yeniden çıkardığımız Hırvatistan maçının ardından dün Letonya galibiyetiyle 2024 Avrupa Şampiyonası’na gitmeyi garantiledik. Turnuvaya az bir süre var, oyunumuzda hala eksiklerimiz çok. Ama ümidimiz ve inancımız yüksek bu sefer. Takım yeni hocasıyla daha bir takım görüntüsünde, hoca üst perdeden sadece sızlanıp suçlamak yerine, daha net, daha çözüm arayışında. Öğretmen veya baba figürü değil, oyuncuların içlerinden biri gibi. Her oyuncunun gol sevincinde bu kadar kısa sürede kendisine koşmasını sağladı. Belli ki, herkes sadece işini yaparsa, bu ekip, bu takım turnuvada yüzümüzü güldürecek. Ama dediğim gibi, herkes liyakatle

Şampiyonlar Ligi’nden moralli dönen bir Galatasaray’ın konsantrasyon olarak sorun yaşamayacağı ama fizik tempoyu da nasıl çıkaracağını merak ettiğimiz bir karşılaşmaydı Antalya deplasmanı. Ligi sezon başında değil de adeta Fenerbahçe maçından sonra açan Antalya’da Nuri Şahin’in her zaman üç büyüklere karşı özel plan yaparak sahaya çıkacağını da tahmin ediyorduk. Peki maç öncesi tahminlere ne kadar yakın bir karşılaşma oldu?
Nuri Şahin’in takımı oyuna Galatasaray’ın merkeziyle forvet hattının bağlantısını presle keserek başladı. Galatasaray 11’inde ise bir kanadın arkasında Kazımcan’ın Zaha ile uyumsuz oyunu, diğer kanadın önünde Barış Alper’in top kayıpları veya aldığı topları verimsiz kullanışı, takımın hücum organizasyonlarında kanatları etkisiz hale getirmişti. Bu durumda ilk yarıda Galatasaray’ın elinde sadece savunma arkasına atılacak toplar alternatifi kalmıştı ki, o bir iki deneme de son vuruşlarda etkili olamadı.
Okan Hoca ilk önlemini Barış Alper’i oyundan alarak devre arasından dönüşte aldı.