Burcu Kapu

Ayrılıklar hakkında yazmayı da, konuşmayı da hiç sevmem. Melankolinin bir durumdan çok, bir hastalık olduğuna inandığım için belki de. Ancak son günlerde spor medyasının, daha çok da Fenerbahçe camiasının ruh halini görmezden gelmek, bu olası ayrılık hikayesini yok saymak olmayacaktı. O yüzden bu sıcak yaz gününde, güneşli pazarınıza bulutlar yükleyeceğim için şimdiden affınıza sığınıyorum.
Mevzu tabii ki Arda Güler... Coğrafyamıza şimdiye kadar gelmiş en yetenekli oyuncu sanırım. Sergen Yalçın, Arda Turan, hatta Batuhan Karadeniz bile yıllarca övüldü, haklı sebeplerden. Ancak zaman geçince herkeste bir şeylerin eksikliğini fark ettik, ama oyunlarında ama huylarında. Hafızamızı yokladığımızda henüz 18 yaşındayken peşine bu kadar çok kulübün düştüğü bir oyuncumuz olduğunu ben hatırlayamıyorum, siz?
Durun sayayım, Ajax, Dortmund, Arsenal, Barcelona, Real Madrid, PSG ve son olarak içlerinde ilgiyi ilk resmi adım haline döken Milan... Neredeyse her memleketten bir kulüp var. Sözleşmesinin şartları gereği kapı şu an

Bu güzel pazar gününe size birkaç soru sorarak başlamak istiyorum.
Futbol ülkesi olmak ne demektir? Kaliteli bir lig sadece pahalı transferlerden oluşan takımların mücadelesi midir? Ve bir ülke çıkıp, bir futbolcuya kafasına göre bir rakam ödeyebilir mi, futbolda serbest piyasa koşulları geçerli midir?
Ligler sona erdi, heyecanlı transfer sezonu başladı. Başladı da, bu yaz takımlarımızın yüzü pek de gülecekmiş gibi durmuyor. Suudi Arabistan’ın futbol piyasasına hızlı sortisi, transfer denizini dibinden dalgalandırdı. Cristiano Ronaldo’ya verdikleri yıllık 200 milyon dolar meğer sadece bir başlangıçmış.
“FIFA bu rakamlara müdahale etmeli” diyen bir grup ile, “laissez-faire” yani “bırakınız yapsınlar”cı diğer grubun tartışmaları daha neticelenmemişken, Suudiler arka arkaya yeni transferleri patlatıyor. Şimdi burada Arap yarımadasına kısa bir es verip, Asya kıtasına, Çin’e doğru gidelim.
Bundan on yıl önce devlet politikası olarak futbola dev yatırım yaptıklarını hatırlarsınız. Hatta o dönem, Wanda projesi kapsamında (ki bu

Uzun oldu, zor oldu ama sonunda 2022-23 futbol sezonu tamamlandı. Bir Dünya Kupası arası ardından yaşadığımız deprem felaketiyle lige verilen ara, iki hafta sonunun genel seçimlere ayrılmasıyla bir var bir yok bir lig oldu. Biten sezonun ardından hadi gelin takımların bir Z raporunu alalım.

GALATASARAY

Lige düşük vitesle başlayan Galatasaray’da Muslera, Nelsson, Boey ve Kerem hariç tüm kadro yeni isimlerden oluşuyordu. Normal şartlarda duymaya alışık olduğumuz klişe, “Takım yeni kuruldu, oyuncuların birbirine ve lige alışması için süre lazım.” Ve fakat, hiç de öyle olmadı. Sarı-kırmızılılar neredeyse her oyuncusundan maçın sonucunu etkileyecek bir katkı aldı.
Her ne kadar ilk haftalarda oyun planı belli olmayan, hücumda üretkenlik sıkıntısı yaşayan, fiziksel olarak iyi bir tablo çizmeyen bir takım görüntüsündeyken, ihtiyacı olan puanları tek gollük farkla da olsa topluyordu. Ta ki, Icardi gelene kadar... 14 hafta süren galibiyet serisinde yıldız golcünün etkisi yadsınamaz.
Ama hücum hattındaki her oyuncu illa ki bir maç ön plana

En az kulüp isimleri kadar büyük, en az kulüplerin tarihi kadar eski bir rekabet bu. Galatasaray’ın maça şampiyon ünvanıyla çıkıyor olması oyuncularda konsantrasyon düşüklüğü yaratır mı diye düşüneniniz oldu mu? Hiç sanmam. Bir yerde Galatasaray ve Fenerbahçe karşılaşıyorsa, orada illa ki bir yarış, mutlaka kazanılacak bir ünvan vardır. Sarı kırmızılılar bu sefer en son 2014-15 sezonunda iç sahada yendiği rakibini mağlup etmek için sahadaydı. Ya da bir sezon içinde iki kez bu galibiyet sevincini yaşamak için. Bu iki dev kulüpte işler ne zaman kötü gitse, camiaları gözünü bu derbiye çevirir. Kötü giden bir sezonun, kaçırılan bir şampiyonluğunu telafisi bu derbiyle olur, galibiyetle adeta sezonun tüm hataları temize çekilir. İşte yine öyle bir maç izledik.
Jorge Jesus belki de kendisine sezonu kaybettiren üçlü savunma ile çıktı maça. Yine bir Rossi tercihi inadı, ligin en formda sağ beki Boey karşısında bağıran bir başka hata oldu. Okan Buruk bu sezon en

Galatasaray’ın lig yarışını sonlandırması için son bir 90 dakikası kaldı. Taraftarı önünde her zamanki gibi yoğun coşku, yüksek tempoyla maça başlayan sarı-kırmızılılar bir kez daha aynı kadroyla sahadaydı. Futbolda klişeleşmiş bazı tanımları adeta bir kez daha bize hatırlatan bir sezon yaşatıyorlar. Nedir onlar? 
Birincisi, “İdeal 11 vardır.” Evet varmış. Oyuncuların birbiriyle oynama alışkanlığı arttıkça oyunun kalitesi ve olgunluğu artarmış. Sadece oyunun da değil, oyuncuların da olgunluğu ve gelişimi, birlikte düzenli oynamalarına bağlıymış. Bakın Kerem’e... İlk golün asistini yaparken attığı pasın kalitesi ve şiddeti için demiyorum bunu. Akan oyunda, duran topta yaptığı asistleri, hücumu şekillendiren servisleriyle gelişen oyunu referans oldu. Galatasaray’da ilk sezonunda katkı veren bir yedekti. O sezon Fatih Terim’in elinde oyununu bir değil, iki basamak geliştirdi, ikinci sezonun da takımın yıldızı oldu. Ama hala oynadığı futbol Avrupa düzeyinde değildi. Bu sezon ise öyle bir sıçrama yaşıyor ki, ileride kitap yazsa Icardi ile oynamanın ona kattıkları diye

İstanbulspor maçları Galatasaray’ın şampiyon olduğu sezonlarda hep önemli maçlar olmuştur. Üst üste dört yıl kupa kaldırdığı döneme gidelim mi?
96-97 sezonu, 29. hafta... Uzatma dakikalarında Hagi’nin golüyle 3-2 kazandığı maçla takipçileriyle arayı açmıştı sarı-kırmızılılar... Ardından 97-98 sezonu 33. hafta... Okan Buruk’un da gol attığı 4-1 biten maçla bitime bir hafta kala şampiyonluğunu ilan etmiş, 99-00 sezonu ise son hafta 1-1 biten karşılaşma sonunda kupayı kaldırmıştı. Dün akşam oynanan karşılaşma da bu listede yerini aldı.
Peki İstanbulspor karşısında nasıl bir Galatasaray gördük? Oliveria haftalardır yapılan eleştirilere yanıt vermek için ant içip sahaya çıkmış. Sadece ilk yarı rakip kaleyi üç şutla zorladı. Özellikle Icardi’ye kalabalık markaj, Oliveria’nın topla çok rahat oynamasına fırsat verdi. Ama oyuncunun tempo sorunu devam ediyor. Fatih Tekke, Kerem’in kanadını riskli görmüş ve oraya önlem almak istemiş. Ama bu da Rashica’nın ilk yarıda çok rahat pozisyona girmesine sebep

Türk futbolunda yıllardır bitmeyen bir çiledir, yabancı oyuncu sınırlaması. Her yeni federasyon, yöneticiler, başkanlar gündeme getirir, hepsi az gider uz gider ama bir arpa boyu yol gidemezler. Kimin kadrosunda kaç yabancı var, kim kaç Türk oynatmış, kaçı gençmiş, kaçı yaşlı? Yıllardır bu sorulara cevap bulamadık. Hani iş artık öyle bir noktaya geldi ki, biri çıkıp, “Kadroda sarışın ve esmer futbolcu oranı şu kadar olmalı” dese, neredeyse aylarca onu da tartışacağız. 
Peki ama neden bu konuda bir türlü netlik sağlanamıyor? Cuma günü bir kez daha federasyon ve kulüpler bu konuyu görüşmek üzere bir araya geldi. Nevzat Dindar’ın haberine göre de dört maddede anlaşma sağlandı.
Peki şimdi size sorsam, “Sizce Türk futbolunun Avrupa futboluyla rekabette geride kalmasının sebebi ne?” diye, ne dersiniz? Eğitim... Alt yapı... Liyakat sahibi antrenörler, yöneticiler... Liste uzar gider. Ama hepsi doğru cevap. Aileler, çocuklar eğitimli değilse, alt yapılar spor disiplini, ahlakı da dahil olmak üzere komple bir

Galatasaray üst üste iki hafta puan kaybettikten sonra taraftarının önünde çıktığı Başakşehir maçına psikolojik galibiyetle başladı. Takipçisi Fenerbahçe’nin maçını önce oynayıp puan kaybetmesi şüphesiz sarı kırmızılılara moral üstünlüğü sağlamıştı. Yani maçları önce oynamak uzun şampiyonluk yarışında her zaman bir avantaj değil, bunu not düşerek başlayalım yazmaya.
Geçen haftaki puan kaybından sonra kalan haftalarda takımın Okan Hoca’nın ince işçiliğine ihtiyacı var demiştim. Yazının başında hemen Sezar’ın hakkını Sezar’a teslim edelim. Takımın fizik olarak eski formunda olmadığı, rakibe kupa maçında kaybedildiği ve kalan maçların sıfır risk ile oynanması zorunluluğu belli ki Okan Hoca’nın ilk defa takımından bu kadar kontrollü bir oyunu istemesine sebep oldu. Ve sonuç iyi de oldu. Belki bu oyun taraftarı çok heyecanlandırmayacak, belki sarı kırmızılılar sahayı gümbür gümbür domine etmeyecek ama buradan sonra önemli olan sadece tabela. Şimdi kaldı dört maç. Peki