Uzay Gökerman

Zor bir karşılaşma oldu diyebiliriz. Özellikle Hollanda temsilcisinin maçın taktiğini rövanş değil de “hesaplaşma” üzerine kurması ve bunu da hem sertlik hem de zaman zaman futbol dışı yöntemlerle Fenerbahçeli oyuncuları sinirlendirerek kart görmelerini sağlayacak bir planla yapmaya çalışması ilk yarının kavgası yüksek bir psikolojik harbe dönmesine sebebiyet verdi.
İki maçın toplam faul istatistiği; Twente 34 -Fenerbahçe 26!
İsmail Kartal ilk maçın avantajlı skoruna bakarak rotasyonu bol bir kadro ile çıkması pekala beklenen bir sonuç olurdu. Ancak beklenenin aksine neredeyse ideale yakın bir 11 ile maça başladı Fenerbahçe.
Tabii kadroda hem kalite hem tecrübe yüksek olunca krizden çıkmak da güç olmadı.
Ayrıca Twenteli oyuncuların art niyetli tutumlarına karşın hakemin de sakin kalmayı başarması önemliydi.
Düşünün maçın bitmesine 5 dakika kalmış ve toplamda skor 6-1 ve rakip hala aynı plana sadık kalarak stresi yüksek tutmaya devam ediyor.
Benzer bir maç Türkiye’de oynansa ilk yarı

Henüz çok erken olmasına rağmen Fenerbahçe için şu önemli tespitleri yapabiliriz.

- Futbol oynamaya çok arzulu bir ekip görüntüsü veriyor

- Geçen sezonun en önemli eksiği olan “lider” oyuncu karakterinden takım içinde birden fazla görüyoruz

- Oyunu ve maçı çözme becerisine sahip futbolcu sayısının da arttığını çok önemli bir detay olarak buraya eklemeliyiz

- Takımın savunma kurgusunun giderek yerleşik hale geldiğini; daha az hata yaptığını gözlemliyoruz.

Bu saydıklarımızın hepsi Fenerbahçe’nin pozitif tarafları olarak ön plana çıkarken; kuşkusuz kadroya katılan futbolcu grubunun halen devam etmesi nedeniyle de takım olma kurgusunun sürekli bir rotasyona uğradığını tekrar not düşmek yerinde olacaktır.

İsmail Hoca’nın işi hiç kolay değil; gerçekten. Birbirinden kaliteli ayaklar, karakterlerle her maç için 11 belirlemek hem bir ustalık hem de neredeyse cambazlık işidir.

Maç sonu röportajında kendisi de belirttiği gibi “Cengiz ve Fred henüz bir hafta takımla antrenman y

Fenerbahçe transferlerde ağırlığını eski Yugoslavya ülkelerine verdiği sezon başlangıcında Maribor ile eşleşmesi ilginç tesadüflerden biri olarak kayıtlara geçti.
Maribor tipik bir Orta Avrupa takımı görünümündeydi ve en bariz ayırt edici özellikleri oyun disiplinine bağlı kalmaları; bunu yaparken de topun arkasına geçtikleri bölümlerde sahayı rakibin top oynamasını zorlaştıracak şekilde alan daraltan bir anlayışla mücadele etmeleriydi.
Karşılaşmanın başlarında Fenerbahçeli oyuncular bu taktiksel dizilişe karşı hücum etmede zorlandıkları gözlemlendi.

Bu bölümde rakiple kafa kafaya mücadele etmek yerine geriden uzun toplarla rakip ceza sahasına sarkmayı tercih ettiler ki bunda kısmen başarılı olduklarını da söyleyebiliriz.
Daha ikinci organizasyonda Dzeko kaleci ile başbaşa kaldı ki vurmak yerine kale sahasına paralel pas opsiyonunu da kullanabilirdi.
Fenerbahçe ceza sahasının içinde etkili olmaya başlayıp, pozisyonlar da üretince Maribor’un alan daraltan oyun anlayışı da bozulmuş oldu.
Ataklar yoğunlaştıkça köşe vuruşu sayısı arttı.

Rusya hazırlık kampındaki maçları yorumlarken takımın “liderlik özelliğine” sahip futbolcu eksikliği çektiği yönünde bir manşet atmıştım.

Bu Fenerbahçe’nin son yıllarda yaşadığı en önemli gediklerden biriydi.

Bir iki maçı alıp götüren oyuncu her takımdan çıkar ve devamlılığı yoktur; ancak mesele sezon boyunca saha içinde her sıkıştığında liderlik yapacak bir futbolcuya sahip olmaktır.

Bu liderlik bazen oyunu çözen, gol atan, verimliliği yüksek bir skorer olarak kendisini gösterirken, çoğu zaman da sahanın her tarafını toparlayan bir oyuncu olur.

Arda Güler yaşıyla ortansız bir lider oyuncu karakterinde bir futbolcu görüntüsüne bürünmüştü hatta bu ilk hali bile Real Madrid için yeterli oldu.

Geride kalan 5 sezonun bilançosu ise Fenerbahçe’nin artık her kimse futbol aklının bir türlü “lider” özelliğine sahip futbolcu transferi yapamadığını bize “yaşatarak” öğretmişti.

Bu uzatmalı girişi “Tadic” için hazırlık yaptığıma yorabilirsiniz, ama

Fenerbahçe’nin Rusya kampı, Dinamo Kiev tarafından kaleme alınan bildiri ile gerilimin birkaç seviye yukarıya çıktığı bir süreçle başladı. Burada meseleyi Fenerbahçe’nin ne yaptığı ile değil, Türkiye’nin bu savaş atmosferi ve ortamında nerede durduğu ile değerlendirebilir ve anlayabiliriz.

Türkiye savaşan her iki ülkeye karşı eşit mesefade durmaya en başından bu yana dikkat eden bir diplomasi sergiliyor.

Bu durumdan hem Ukrayna hem Rusya da yararlanıyor çünkü Türkiye’nin denge politikası her günün sonunda iki tarafın da bir şekilde işine geliyor.

Öyle olmasaydı Ukrayna devlet olarak Türkiye ile ilişkilerini keser; tarafını seçmeye dayatırdı.

Ancak Ukrayna’nın Türkiye’nin bu denge politikasına çok ihtiyacı olduğu bir gerçek ve konuya direkt olarak Dinamo Kiev’in girmesi sanki geçen seneden kalmış bir husumetin devamı gibi görünüyor.

Sporun bir savaş aracı olarak değil, gerilimleri giderici, onarıcı bir katkıya dönüştürülmesinin çok önemli olduğu günümüzde

Maç bitmiş, elleri cebinde, tüm sezon boyunca olabildiğince duyarsızlığı ve gamsızlığı ile ağzında sakızı sahaya giriyor. Önüne çıkan rakip oyuncuyu tebrik ediyor ve bir sonrakini...
Bu kişi sezon boyunca tüm büyük maçlarda aynı kadro dizilişleri ve tuhaf oyuncu seçimleriyle takımını çaresiz bırakan, üstüne derbi karşılaşmalarında kişiliksizleştiren, Fenerbahçe’nin teknik direktörü Jorge Jesus’tur.
Geçen sene bu zamanlar Fenerbahçe Başkanı Ali Koç’un Avrupa’da çeşitli restoranlarda bir araya gelerek teknik direktörlük için ikna etmeye çalıştığı, birlikte selfi çektirdiği kişiden söz ediyorum, elbette.
Birkaç hafta önce hem kupada hem de ligde şampiyonluk şansının devam ettiğini ve bunun Fenerbahçe için büyük başarı olduğu ile ilgili açıklama yapma cüretini gösterirken kuşkusuz geçen sene Fenerbahçe Başkanının işte bu peşinden koşturmasından güç alıyordu, Jorge Jesus.
Dünya Kupası sonrasında teknik direktörsüz kalan

Fenerbahçe kurulduğundan bu yana en uzun şampiyonluk hasretine her sezon bir yenisini ekleyerek rakiplerinin sevincini izlemeyi sürdürüyor.

Fenerbahçe’nin son şampiyonluğundan sonra ezeli rakibi Galatasaray 4 defa daha ipi göğüsledi ve beşinci yıldız için son 2 saymaya başladı.

“Şampiyon olmak bu kadar mı zor?”

Bu soruya öncelikle şöyle bir cevap verelim; son 3 yıl içinde Okan Buruk bir defa Başakşehir’le bir defa da Galatasaray’la şampiyon olmayı başardı.

Hangisi daha zor Başakşehir mi Galatasaray mı?

Buradan bakınca nasıl gözüküyor şampiyon olmak?

Çok mu zor?

Peki Fenerbahçe neden şampiyon olamıyor?

Son yılların aksine gerilim seviyesi neredeyse hiç olmayan bir Fenerbahçe-Trabzonspor karşılaşması oynandı Kadıköy’de.
Bu da Fenerbahçe’nin işini fazlasıyla kolaylaştırdı diyebiliriz; çünkü son haftalarda sarı lacivertli ekibe rakip olan takımların hem çok istekli hem de fazlasıyla motive olmuş bir şekilde sahaya çıkmalarına fazlasıyla alışmıştık.
Trabzonspor’un karşılaşma boyunca kimi kaleci İrfan Can kaynaklı etkili birkaç pozisyonu olsa da genel itibarıyla bu maçı kazanabilecek bir oyun ve mücadele sergilemekten uzak olduğunu söylememiz gerekiyor.
Neden?
Fenerbahçe bu veya benzeri sezon içinde rahat kazandığı karşılaşmalardan sonra çıktığı maçlarda hep çok zorlandı.
“Rahat kazandığı” vurgusunu özellikle tırnak içine alalım; bu sanki iyi futbol oynuyor veya oyunu yerleşiyor şeklinde bir yanılgı ile birlikte hareket eden dinamik bir yorum değil.
Takım içinde sonucu değiştirecek bazı oyuncular var; Arda Güler’i başa yazmalıyız, çünkü çok özel bir futbolcu olduğunu hemen her